نگاه کن

پسر بالای شهر آرزو کرد برف بیایید ؛ برف آمد . . . خدا او را به آرزویش رساند.
آدم برفیش غیر شال و کلاه ؛ کفش هم پایش کرد.....
به غروب نرسید ؛ آدم برفی آب شد از شرم ؛ این که او کفش داشت زمانی‌ که آن پسر سر چهار راه از سرمای پاهایش جان داد
پسرک سر چهار راه آرزوی یک کفش را هم به گور برد.
نعمت برف نصیب پسر بالا شهر شد و مرگ نصیب پسر سر چهار راه.....
کاش خدا کاری بکند.

آوا شیرازی